Het evenement
Mijn allereerste Indy500! Samen met mijn broertje had ik het idee opgevat dat ik ooit weleens naar de Indy500 wou. En hij kwam er via zijn werk achter dat het makkelijker is om aan tickets te komen dan iedereen denkt. Dus ons ingeschreven voor de kaartverkoop. En deze werden toegekend! Dus dat betekent een reis boeken naar Amerika. En uiteraard ook de schoonzus mee want zij hadden er nog een geweldige reis aan vastgeknoopt aan de West-Side van Amerika!
Heenreis
Bestemming van de vlucht: Chicago O'Hare. Wanneer je vervolgens een auto boekt is het zo'n 3,5 uur rijden naar Indianapolis, als het verkeer in Chicago tenminste meezit. En omdat wij als Nederlanders ons geen voorstelling konden maken van de drukte bij de Indy500, vertrokken we de zaterdag ervoor pas vanaf Schiphol. Dit had overigens niet onze intentie te maken maar met een bruiloft in de vriendenkring van mijn broertje en schoonzusje. Dus vertrokken wij op zaterdagochtend naar Schiphol om vervolgens in het vliegtuig te stappen naar Chicago. Na een vlucht van zo'n 9 uur landden we daar en kregen we de securitychecks van de douane voorgeschoteld. Toen deze eenmaal doorlopen was, was het koffers van de band en op naar de autoverhuur! Na controle op documenten waren we vrij om te gaan en staan waar we wilden! Chicago zelf was extreem druk maar gelukkig konden we redelijk doorrijden. Doordat we al even op reis waren hadden we vantevoren al bedacht om niet de hele reis naar Indianapolis te maken maar een uur voor Indianapolis een hotel te boeken. En dit hotel vonden we in Lafayette! Een prima hotel strak aan de snelweg!
Raceday - de heenweg
En na avondeten bij een Mexicaans restaurant dichtbij ons hotel waar toch wel een wat aparte sfeer omheen hing zijn we gaan slapen om de volgende dag al relatief op tijd aan het ontbij te zitten. Mijn ervaring met race evenementen is dat je op zondag niet te lang moet treuzelen en op tijd richting de baan (speedway in dit geval) moet gaan om geen oponthoud te hebben. Zo gezegd, zo gedaan. Ondertussen checkten we onze google maps en leek er geen vuiltje aan de lucht. Nadat we onze koelboxen hadden ingepakt, ja dat mag hier in Indianapolis, je eigen koelbox met drank (wel met maximale afmetingen), vertrokken we met de auto richting Speedway. Echter een half uur voor de afslag liep inmiddels de reistijd op. Zelf bedachten we dat dit zou komen doordat het waarschijnlijk wat drukker rondom de baan zou worden. En dit klopte ook. Maar de vertraging had een andere reden. Er was namelijk een ongeluk gebeurd op de afslag waar wij (en vele anderen met ons) van de highway af moesten. Hierdoor werd de afslag dichtgegooid en moest iedereen een afslag verder pakken! En dit leverde enorme vertraging op. Zo erg zelfs dat ik en mijn broertje ons zorgen begonnen te maken of we de start niet gingen missen. Dan zit je toch heel ongemakkelijk in zo'n auto. Echter, gelukkig net voor de afrit begon het verkeer iets meer door te rijden en zaten we toch op een schema dat we zo'n 45 minuten voor aanvang aanwezig zouden zijn. Vervolgens bij de afslag kwamen we voor het eerst in de buurt van de Speedway en dan zie je toch dingen die je niet verwacht! Uiteraard overal sherrifs en politie op de been maar het blijkt dat de Speedway midden in een woonwijk ligt! De bewoners van de woonwijk verhuren hun tuinen aan bezoekers van de Indy500. Overal worden racefans welkom geheten en werkelijk overal krioelt het van de mensen. Ik heb nog nooit zoveel mensen bij elkaar gezien. Zelf hebben we een ticket voor een parking. Dit is echter een megagroot afgezet grasveld, relatief dicht bij de Speedway. Bij het uitstappen ervaar je pas de magie van "The 500"! Iedereen heeft er zin in, een onbeschrijfelijk gevoel!
En naarmate we dichterbij het stadion komen komt deze magie alleen maar meer naar voren. Wel hadden we haast want inmiddels zaten we een half uur voor aanvang van de wedstrijd. Geen idee of het lang duurde bij de ingangspoortjes. Op straat proberen nog veel verkopers wat tickets te slijten aan mensen zonder ticket. Wij trappen hier niet in en lopen door!
The 500, the greatest spectacle in racing
Eenmaal bij de poort blijkt het "deurbeleid" enorm soepel te zijn. Je loopt met je koelbox langs een laser. Als deze niet afgaat kan je doorlopen en je ticket laten scannen. Gelukkig hadden wij dit geluk. Eenmaal binnen ervaar je pas hoe groot dit complex is! Alleen hebben we hier niet veel tijd voor, we moeten onze plek opzoeken zodat we de start van de race niet missen. We lopen naar onze tribune en komen vervolgens het stadion binnenlopen. En wat je dan voor het eerst ziet. Wat een mensenmassa op die tribunes, je kijkt werkelijk je ogen uit als je aan de binnenkant van het stadion bent. De baan, de mensen, de tribunes en de bolides, werkelijk waar onwerkelijk!! Snel zoeken we onze plek op en we zijn net op tijd voor de Amerikaanse openingstradities. Het Amerikaanse volkslied, parachutisten met Amerikaanse vlaggen, Back home in Indiana en 5 straaljagers van het Amerikaanse leger zorgen voor een magisch gevoel! Wat kunnen die Amerikanen dit goed en wat imponeert deze plek. GEWELDIG!! En dan moet de race nog beginnen! Dan klinkt het "drivers start your engines". We horen zelf niet dat de motoren gestart worden maar we halen wel onze Veekay vlag tevoorchijn. Rinus Veekay start namelijk vanaf plek 3 en we hebben het gevoel dat er wat mogelijk is in deze Indy500. Onze Nederlandse trots!
De race zelf
Wanneer de auto's voor het eerst langskomen zorgt dat gewoon voor kippenvel op je armen. Mijn broertje raakt ondertussen al aan de praat met zijn buurman op het circuit en voor ons zitten Mexicanen die hetzelfde van Patricio O'Ward vinden dan wij van Rinus Veekay. Geweldig sfeertje zo maar iedereen is enorm gemoedelijk naar elkaar. Iedereen is met elkaar aan de praat en de vriendengroep van een man of 10 voor ons haalt ondertussen hun eerste fles sterke drank tevoorschijn. Geen idee waarvoor deze is maar geluid maken kunnen deze heren wel. Op een typisch Amerikaanse manier!
En dan gaat het veld van start. Al snel weet Rinus Veekay de koppositie te veroveren en hij gaat een groot aantal ronden aan de leiding van het veld. Maar dan volgen er pitstops en komt Veekay niet helemaal lekker weg waardoor hij Alex Palou raakt in de pitstraat. Dit komt het op een drive through te staan waardoor hij helemaal in het eentje aan de achterkant van het veld rijdt. Weg overwinningskansen. Wel blijft hij in "the lead lap", oftewel, dezelfde ronde als de leider.
En dan volgt de eerste klapper in de muur, van Stingray Robb. Meteen is ons duidelijk waar de fles sterke drank bij de vriendengroep voor ons voor was. De fles wordt aan ieder lid van de groep doorgegeven en iedereen neemt een nipje. Dit bleek het startschot voor meer drank want de groep had afgesproken dat bij elke klapper in de muur iedereen een slokje moest nemen. De crash van Stingray Robb zorgde namelijk voor een kettingreactie aan crashes waarbij de zwaarste crash op naam kwam van Felix Rosenqvist en Kyle Kirkwood. Laatsgenoemde verloor zijn wiel en belande op de kop op het circuit. Het wiel ging gelukkig net langs de tribunes in turn 2 en kwam tot stilstand bovenop een auto. Gelukkig ging deze het publiek niet in! Uiteraard ging de fles weer rond in de vriendengroep en was men zelfs aan fles 2 toe!
Net voor het einde konden ook onze Mexicaanse vrienden voor ons hun geloof opgeven toen Pato O'Ward iets te enthousiast was en een inhaalactie uitvoerde die net niet kon. Het kwam hem duur te staan en ook hij ging helaas de muur in. Dit zorgde er wel voor dat het hele veld weer dichtbij elkaar kwam en dat zorgde voor een aantal uitzinnige laatste ronden. Met een geweldige inhaalactie in bocht 3 op Marcus Ericsson won Amerikaanse held Josef Newgarden deze editie van de Indy500. Echt een geweldige inhaalactie! Hij was uitzinnig van vreugde en ging zelf het publiek in bij start finish! Wel gaaf hier trouwens, eerst staan zoveel big screens dat je de actie ook kan beleven alsof je thuis voor de tv zit maar dan live op locatie!
Na de race
Vervolgens stromen de tribunes vrij snel leeg maar heeft niemand haast om naar huis te gaan. De volgende dag is het namelijk Memorial Day waardoor iedereen vrij is in Amerika. Wij besloten om toch nog even rond de baan wat rond te kijken omdat we dit voor de race gemist hadden. Uiteindelijk belandden we in de merchandisetent. Vergelijkbaar met een grote feesttent waar je alles kan kopen wat je maar wil. Van modelauto's tot kussentjes tot shirtjes van elke rijder, petjes, vlaggen en noem nog maar meer op. Na het één en ander gekocht te hebben besloten we onze auto op te zoeken. En toen leerden we iets over de Indy500, ga nooit met de auto naar racedag. Je staat namelijk erg lang op de parkeerplaats te wachten waar geen beweging in zit. De Amerikanen weten hier al van en accepteren dit. Zij maken het gezellig en zetten barbeques aan en gooien met rugbyballen. Na ongeveer een uur of 2 konden we de parkeerplaats verlaten en terug naar Lafayette om af te sluiten bij een steakhouse (Longhorn). De volgende dag gaan we naar Chicago om daar de stad te bekijken. In de week erna vliegen mijn broertje en schoonzusje door naar San Francisco. Ik blijf in deze hoek want ik heb nog iets moois raceachtigs op de planning!!
Één ding is zeker, ik kom hier zeker nog vaker terug want volgens mij heb ik nog heel wat gemist in de aanloop naar dit geweldige evenement. Met recht kan ik zeggen dat dit het mooiste race evenement op aarde is!
foto's
